Iedere dag ben ik op pad, ‘n kofferbak vol plannen, ideeën en motivatie om te bezien hoe we sámen opdrachtgever en opdrachtnemer op een economisch meest voordelige manier om kunnen gaan met het wegbeheer, asfaltonderhoud in het bijzonder. Mijn hoofd loopt om van de plannen daaromtrent en ik barst van de ambitie.Ik voer gesprekken met allerlei partijen kent u het?

Na enige tijd blijkt m’n gesprekspartner, niet omdat het niet interessant is wat er te melden valt, maar omdat de organisatie waarvoor diegene werkt de verantwoordelijkheid elders heeft weggelegd en/of de beslissingsbevoegdheid heeft onder gebracht bij mensen die vakinhoudelijk niet weten waar ze over praten, niet de drive of de lef heeft veranderingen aan te kaarten, laat staan door te voeren.
Het interesseert de gesprekspartner niet welke stappen en of welke beslissingen er binnen de organisatie genomen worden, zélfs niet als het hun eigen vakgebied betreft.

Mensen zijn platgeslagen, hebben niet meer de mogelijkheid om dat te doen waar ze goed in zijn (waren). Spreek met hen over hun betrokkenheid bij het werk en ze geven aan dat het ze aan motivatie ontbreekt om zaken aan de orde te stellen of te trachten te implementeren.
Het “systeem” heeft ze de mogelijkheid en de verantwoording daartoe ontnomen. Gevolg: mensen zitten in hun comfortzone en hebben een negen tot vijf mentaliteit, werken om te werken en voeren taken uit omdat ze vervuld moeten worden zonder zich af te vragen of hetgeen ze doen ergens toe leidt of bijdraagt of niet.

Bij lokale overheden vergaderen managers nagenoeg dagelijks over veranderingen, “verantwoordelijkheden laag leggen”, “zelfsturende teams”, “platte organisaties” en “samenwerken”. Evenzovele keren herkennen uitvoerenden, wegbeheerders en andere zich niet (meer) in hun job en vervreemden van de organisatie waarvoor ze werken.
De vergaderende managers zijn m.i. te vergelijken met de cabaretier in een volle zaal die lacht om zijn eigen grappen daar waar zijn publiek vol onbegrip muisstil toekijkt. Hij is de enige die de avond fantastisch vond en zijn publiek gaat teleurgesteld naar huis. Hij vraagt zich na iedere voorstelling af hoe het toch komt maar het ontbreekt hem aan lef om zijn voorstelling aan te passen.

Hoe komt het toch dat uit dezelfde organisatie zulke tegenstrijdige geluiden kunnen komen. Mijns inziens omdat we alsmaar de neiging hebben om alles te willen afdekken, indekken, regelen, regulieren, contracteren en evalueren. We verkneukelen ons aan allerlei hypes we gaan er helemaal in op en besteden er bergen tijd aan. Hierdoor komen we niet meer toe aan de basis, daar waar het wérkelijk om gaat,  verantwoording nemen voor wat je doet en oplossen/bijsturen als het anders loopt dan gedacht.
Alle spanning wordt weggehaald, de kans op het krijgen van een ‘kick’ wordt hierdoor ontnomen.

Om te kunnen dealen met onzekerheden en onduidelijkheden is het hebben van lef onontbeerlijk. Lef om verantwoordelijkheid te nemen en lef om jezelf kwetsbaar op te stellen omdat je geen zicht hebt over hoe het zal gaan.
Het blijven hangen in een comfortzone heeft negatieve invloed op geleverde prestaties en op de kwaliteit van het werk. Het gaat gepaard met desinteresse en kost geld.

In plaats daarvan zouden we lef moeten tonen door mensen vakinhoudelijk hun verantwoording terug te geven. Laat managers stoppen met oreren over inkoopbeleid, aanbestedingsprocedures en allerlei andere criteria en schijnveiligheden die de kwaliteit van het uiteindelijke werk nauwelijks doen toenemen, die mensen frustreert en hen de kans ontneemt om te kunnen “kicken” op een door hen geleverde prestatie.

De lef om verantwoordelijkheid te nemen is bij Direct Infra in ruime mate aanwezig. Hoe zit het bij u? Blijft u veilig in uw comfortzone of zoeken we samen naar grenzen om te kunnen ervaren wat de gecreëerde ruimte ons oplevert in het dagelijkse asfaltonderhoud.

De plannen zijn er, toon lef!!

Doet u mee?